“Уа, көңіл иесі адам,
Есіңде болсын — мансап аманат, сән емес, сын.
Тақта отыру оңай, әділ болу қиын. Өйткені нәпсі алтынмен емес, мақтаумен мас болады.
Бір күні саған бір міндет, бір дәреже беріледі. Сол сәтте жүрегіңнің үні мен нәпсіңнің даусы араласып кетеді.
Жүрегің: «Алланың ризалығы үшін қызмет ет» дейді;
Нәпсің: «Саған ешкім әмір жүргізе алмасын» дейді.
Міне, сол кезде кімнің құлы екенің белгілі болады.
Бір күні орның тартып алынады, атыңнан атақ түседі. Сол кезде түсінесің — қалғаны тек амалың.
Дәрежелер түседі, бірақ мінез ешқашан түспеуі керек.
Уа, мансапқа ғашық адам, ұмытпа:
Алла қалағанын биіктетеді, қалағанын төмендетеді.
Сен тек аманатты әділ атқар, өйткені әрбір дәреже — шын мәнінде сәжде орны.
Егер сол орында Алладан қорықпасаң — онда сен отырмын деп ойлама, батып барасың.”
