Ертеде бір жігіт қалыңдық іздеп жүріп, ақылды бір қыз туралы естіп, оны сынамақшы болады. Жігіт қызға түрлі сұрақтар қояды.
Жігіт: Ақылды жанның ісі қандай болады?
Қыз: Ақылды жан түзелмейтінді түзетем деп әуреленбейді, өзі білмейтін нәрсені әңгіме етпейді. Оның айтқан ақылы соқырдың көзіне нұр, көкірегіне сәуле, қараңғыға жарық бергенмен тең. Зор байлыққа сүрінбейді, тапшы өмірге күйінбейді, ақылдан-сабырды, байлықтан-қанағатты артық санайды.
Жігіт: Өзін қайғыға душар ететіндер кімдер?
Қыз: Жауға құр қол шапқан жан, өзге елде жүрген жан, жас әйелге үйленген жеңілтек шал.
Жігіт: Адамға жексұрын көрінетін кімдер?
Қыз: Кіріспейтін жерге киілігіп, білетінін де, білмейтінін де сөйлей беретін мылжың. Көршіге көмек бермейтін, өктем сөйлейтін есерсоқ жан.
Жігіт: Аздан көбейетін не?
Қыз: От, жау, борыш, ауру, сөз.
Жігіт: Мен сізді ұнатып қалдым, сүйемін, - дейді сосын қыздың ақылдылығына тәнті боп.
Қыз: Менімен қанша рет кездескеніңіз есіңізде ме?
Жігіт: Білмеймін.
Қыз: Сіз білмесеңіз мен сырттай алты рет, осымен жеті рет кездестім. Маған неше рет кездескеніңізді білмей тұрып сүйдім деуіңіз әлі алдамшылық ойдан арылмаған жан екеніңізді көрсетеді, – депті....