Қасиетті Мекке. Жасы келген қартаң кісі мен жап-жас бір жігіт әңгіме дүкен құрып отыр. Сол-ақ екен әдемі киінген сымбатты бір азамат қастарына келді де, жас жігіттің алдына бір кесе алтынды қоя салды.
- Жоқ, керегі жоқ, Алтынға мұқтаж емеспін, - деп жігіт алмай қойды.
Мұны күтпеген әлгі азамат: «Жоқ, сен мұны алшы. Қаласаң, өзіңе жұмсарсың. Болмаса, кедей-кепшіктерге таратып берерсің. Артықтық етпейді ғой» деп жата кеп жабысты. Қастарындағы ақсақал бәрін өз көзімен көріп отыр.
Жігіт келісімін беріп, алтынды алды да, іле-шала өзі танитын жарлы-жақыбайларға түп-түгел таратып берді. Кеш бата бастады. Енді жігіттің өзіне де қаражат керек болып әлгінде қасында отырған ақсалға барды.
- Айналайын-ау, қолыңда бір кесе алтын тұрғанда, керегіңді алып қалмадың ба? Деп таң қалды ақсақал. Сонда әр нәрсеге иман көзімен қарайтын жігіт:
- Ақсақал-ау, «лепес кірсе бар, шықса жоқ дейді емес пе?» Кешке дейін бар-жоғымды қайдан білейін? - деп жауап қатқан екен.