Бір қайыршы отыз жыл бойы жол бойында отырып қайыр сұрапты. Бір күні жанынан бейсауыт жиһангез өтіп бара жатады.
— Тиын-тебен тастай кетіңізші, — деп жалынады тісі жоқ қайыршы, қолын соза түсіп.
— Саған беретін түгім жоқ, — дейді жиһангез. Сосын қайыршыға қарап:
— Ненің үстінде отырсың? – деп сұрайды.
— Ештеңе емес, жай, — депті қайыршы.
— Ескі жәшік қой. Ес білгелі осы жәшіктің үстінде отырмын.
— Ішінде не бар деп қарап көрдің бе? — деп сұрайды жиһангез.
— Жоқ, — дейді қайыршы.
— Қарағанда не табылар дейсің? Оның ішінде дым жоқ қой.
— Жоқ, сен ерінбей қарап көр, — деп жиһангез өтініпті.
Қайыршы жәшіктен түсіп, қақпағын ашады. Ашып ішіне үңілсе, жәшік тола алтын екен.
Мен – саған бере қояр дымы жоқ сол жиһангезбін. Бар айтарым, ішке үңіліп жүр. Бірақ жәшіктің ішіне емес, жан-дүниеңе үңіле жүр.
Аударған Шынар Әбілда